چی سبز و زرد و چی قرمزه بچه‌ها؟

بوی مهر می‌آمد و زهرا با کیف قرمز هر روز جلوی آینه می‌رفت و تقویم به دست به شمارش معکوس روزها می‌پرداخت. یک هفته بیشتر به باز شدن مدارس باقی نمانده بود که یک روز صبح زود، مادر او را بیدار کرد: «دخترم! بلند شو ساعت هفت صبحه.» زهرا چشمانش را با پشت دست مالید: «مامان! کجا می خوایم برویم؟» مادر لبخند زد: «یه هفته دیگه بیشتر به مدرسه نمونده؛ من میرم سرکار و نمی تونم هرروز تورو به مدرسه برسونم؛ باید آموزشای لازم رو ببینی و خودت مدرسه بری…»

آن وقت هر دو با هم راهی شدند. مادر راحت‌ترین و مستقیم‌ترین راه را برای زهرا انتخاب کرد. اما زهرا کوچولو باید از یک خیابان که به مدرسه منتهی می‌شد عبور می‌کرد؛ گر چه در مهد کودک عبور از خیابان را آموخته بود ولی فرصت تجربه کردنش را نداشت و این نخستین تجربه اش بود. او رنگ چراغ‌ها را خوب می‌شناخت و در طول راه برای مادرش هم تعریف می‌کرد. زهرا از این که می‌توانست مثل بزرگترها به تنهایی از خیابان عبور کند احساس بزرگی می‌کرد.

اولین چراغ‌های راهنمایی و رانندگی

چراغ‌های راهنمایی در سال 1868 پیش از اختراع اتومبیل و در زمانی که ترافیک شهری تنها شامل چهارپایان، واگن‌ها، کالسکه‌ها و عابران پیاده می‌شد در لندن طراحی و نصب شد. این چراغ ها از دو فانوس گازی قرمز به معنای توقف و سبز به معنای احتیاط درست شده بود. اما، نخستین چراغ‌های راهنمایی و رانندگی در ایران به سال‌های دهه 30 برمی گردد که در محل‌های خاصی مانند باغ ملی، دروازه شمیران، گمرک و امیریه نصب شدند.

البته قبل از آن چراغ‌های راهنمایی به صورت کوله پشتی بودند و در پشت مأمور قرار می‌گرفتند. چراغ‌های کوله پشتی، دارای دو چراغ قرمز و سبز بودند و کلیدی جهت خاموش و روشن کردن داشتند که روی سینه سمت چپ مأمور قرار داشت. کنترل این نسل از چراغ‌ها به صورت غیر خودکار توسط مأموران پلیس راهنمایی و رانندگی صورت می‌گرفت و تنها معیار تصمیم گیری آن‌ها برای تغییر وضعیت چراغ، مشاهداتشان از وضع ترافیک در تقاطع مربوطه بود. میزان زمان سبز و قرمز نیز بسته به نظر همان مأمور تعیین می‌شد.

آموزش چراغ راهنمایی به کودکان

با توجه به اجباری شدن پیش دبستانی در سال‌های آتی، کودکان قبل از مدرسه با چراغ راهنمایی و کلیه علائم به صورت ابتدایی آشنا می‌شوند. این آشنایی برای دانش آموزانی مفید واقع می‌شود که باید بدون سرویس به مدرسه بروند. از آنجایی که امروزه کودکان از همان ابتدا در مدرسه با واژه همیار پلیس آشنا می‌شوند و برای این مسئله از بچه‌ها کمک گرفته می‌شود؛ دانش آموزان احساس بهتری دارند و در نظم، ترتیب و رعایت قوانین راهنمایی بیشتر تلاش می‌کنند.

سبز، زرد و قرمز

امروزه چراغ راهنمایی به عنوان ابزار اصلی کنترل و مدیریت تقاطع‌های به شمار می‌رود. چراغ راهنمایی یک نماد راهنمایی و رانندگی است که در تقاطع جاده‌ها، پیاده‌روها، محل ورود و خروج عابرین پیاده نصب می‌شود و جریان آمد و رفت را کنترل می‌کند. این وسیله حق عبور را به کمک سه رنگ نوری استاندارد (قرمز، زرد، سبز) مشخص می‌سازد.

روشن بودن رنگ سبز برای وسایل نقلیه به معنی اجازه عبور در مسیر مشخص شده است،

یعنی ماشین‌ها می‌توانند با سرعت مطمئن عبور کنند و عابرین پیاده باید پشت چراغ به انتظار بایستند.روشن بودن رنگ زرد برای وسایل نقلیه به معنی پایان یافتن مهلت عبور است و ماشین‌ها باید با احتیاط عبور کنند. همچنین رنگ زرد یعنی دقت بیشتر برای عابران در حال عبور و اعلام توقف به عابرانی که نزدیک مسیر خط کشی می‌شوند. روشن بودن چراغ قرمز وسایل نقلیه به معنی توقف است؛ یعنی ماشین‌ها باید پشت چراغ قرمز بایستند و حق عبور با عابریم پیاده است. تمامی موارد گفته شده برای عابرین نیز صدق می‌کند.

راه مطمئن برای رد شدن از خیابان

دانش آموزان برای رد شدن از خیابان به طور سلامت، باید یکی از سه راه ذیل را انتخاب نمایند:

• بچه‌ها باید به رنگ‌های چراغ راهنمایی توجه نموده و حتماً از محل خط کشی شده عبور کنند.
• اگر محل خط کشی شده در خیابان نباشد باید از پل‌های هوایی نزدیک به محل مورد نظر بگذرند یا از زیر گذرها عبور کنند.

• در صورت نبود موارد فوق (خط عابر پیاده، چراغ راهنما، پل هوایی و زیرگذر) از پلیس راهنمایی و رانندگی یا یک بزرگترجهت عبور از عرض خیابان کمک بگیرند.