مقایسه وضعیت سرویس مدارس مابین ایران و کشور استرالیا

 تفاوت‌های موجود در شرایط رانندگان سرویس، قوانین، الزامات و محدودیت‌های پیرامون این موضوع

 اسفند ۶, ۱۳۹۶ دیدگاهی برای مقایسه وضعیت سرویس مدارس مابین ایران و کشور استرالیا، تفاوت‌های موجود در شرایط رانندگان سرویس، قوانین، الزامات و محدودیت‌های پیرامون این موضوع (مجید ابراهیمی نیا،قسمت چهارم)بگذارید

در ادامه مباحث مربوط به مقایسه وضعیت سرویس مدارس مابین ایران و کشور استرالیا بعنوان کشوری توسعه‌یافته با سیستم‌های آموزشی پیشرفته و تفاوت‌های موجود در شرایط رانندگان سرویس، قوانین، الزامات و محدودیت‌های پیرامون این موضوع پرداخته شد. در آخرین قسمت از این نوشته، به بررسی تفاوت‌ها مابین خودروهای در نظر گرفته شده برای دانش‌آموزان بعنوان سرویس مدارس در کشور استرالیا و کشور خودمان خواهیم پرداخت.

در کشور استرالیا حمل و نقل دانش‌آموزان، به دو شیوه حمل با اتوبوس و حمل با خودروهای ون صورت می‌پذیرد. در شهرهای کوچک با تراکم شهری پایین و گستردگی فضاهای مسکونی در حومه شهرها، معمولاً اتوبوس‌های زرد رنگ مدرسه (که برای اولین بار در ایالات متحده آمریکا از آن‌ها استفاده گردید) بعنوان سرویس مدارس بکار گرفته می‌شوند. این اتوبوس‌ها محصولی از شرکت‌های خودروسازی:

۱٫ Wayne Corporation, 2. Blue Bird, 3. Gillig Corporation, 4. Ward body Works,

۵٫ AmTran, 6. IC Buses, 7. Thomas Built Buses, 8. Carpenter Body Company

۹٫ Collins Industries, 10. Wayne Wheeled Vehicles

بوده و از نظر ظرفیت حمل مسافر به سه گروه (A,B,C) تقسیم بندی می‌شوند. ظرفیت حمل اتوبوس‌های گروه A، ۱۰ الی ۱۶ نفر – گروه B، ۱۷ الی ۳۰ نفر – گروه C، ۳۱ الی ۵۴ نفر می‌باشد. ابعاد این اتوبوس‌ها به‌ترتیب دارای طول: ۶/۴ الی ۱۲ متر، عرض: ۵/۲ الی ۵/۳ متر و ارتفاع: ۹/۲ الی ۲/۳ متر می‌باشد. این اتوبوس‌ها به فناوری‌های مدرنی همچون GPS و RFID مجهز بوده و تحت نظارت و ناوبری دائمی از سوی سازمان‌ها و نهادهای امنیتی این کشور بوده و هیچ کمپانی سازنده خودرویی در استرالیا نمی‌تواند اتومبیلی با خصوصیات ظاهری (ابعاد، طراحی ظاهری، رنگ و …) شبیه به اتوبوس‌های مدرسه تولید نماید. از دیگر امکانات بکار رفته در این اتوبوس‌ها می‌توان به دوربین‌های دیجیتالی مدار بسته آنلاین در داخل اتوبوس، اینترنت وای‌فای، سیستم عیب‌یابی تمام خودکار کامپیوتری، سیستم درب‌های اتوماتیک، سیستم تهویه مطبوع اتوماتیک و … اشاره نمود.

در شهرهای با تراکم جمعیتی بالاتر و ترافیک سنگین‌تر، به جهت ممانعت از مشکلات پیش روی اتوبوس‌ها در خیابان‌های شلوغ، از خودروهای ون زرد رنگ استفاده می‌گردد. تمامی امکانات و استانداردهای ذکر شده در مورد اتوبوس‌ها، در ون‌ها نیز وجود داشته و این خودروها با داشتن انبوهی از امکانات رفاهی، هیچ کم و کاستی از لحاظ ایمنی و سطح رفاه سرنشینان ندارند. ون‌هایی که از آن‌ها بعنوان سرویس مدارس استفاده می‌گردد، به ترتیب از برندهای خوشنام: رنو، تویوتا، سوزوکی، فولکس‌واگن، مرسدس بنز و هیواندای می‌باشند. طبق قوانین کشور استرالیا، هر دو نوع اتوبوس و ون جهت ادامه سرویس‌دهی، دارای محدودیت سال تولیدی بوده و هیچ اتومبیلی با عمر بیش از ۸ سال نمی‌تواند در خاک استرالیا بعنوان سرویس مدارس مورد استفاده قرار گیرد.

اما اوضاع در داخل کشورمان به کلی به شکل دیگری بوده و دارای تفاوت‌های عجیب و تامل‌برانگیزی است. در کشورمان استفاده از اتوبوس‌هایی با شکل و ظاهر مختص اتوبوس سرویس مدارس، مرسوم نبوده و محدودیتی از طرف قانونگذار نیز در این باره وجود ندارد. راننده سرویس مدارس می‌تواند تقریبا از هر وسیله نقلیه‌ای که قابلیت حمل مسافر را داراست، بعنوان سرویس مدرسه استفاده نموده و محدودیت خاصی از لحاظ تعداد مجاز مسافرین بر اساس نوع وسیله نقلیه سر راهش نیست. از جمله خودروهایی که در کشورمان بیشتر بعنوان سرویس مدارس مورد استفاده قرار می‌گیرند، می‌توان به خودروهای ذیل اشاره نمود:

– پیکان (ایران ناسیونال – ایران خودرو، سال تولید از سال ۱۳۴۶ تا ۱۳۸۴)

– پراید (سایپا، تولید از سال ۱۳۷۲ تاکنون)

– انواع مدل‌های پژو و سمند (ایران خودرو، تولید از سال ۱۳۷۲ تاکنون)

– ون دلیکا (چین، فعالیت در کشور از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۸)

– انواع مینی‌بوس‌های بنز (خاور)، فیات، ایویکو و … با عمر متوسط ۳۵ سال

متاسفانه هیچکدام از اتومبیل‌های نامبرده دارای تست و گواهینامه ایمنی از موسسات ایمنی معتبر همچون EuroNCAP، IIHS، CNCAP و … نبوده و در صورت ادعای کمپانی سازنده بر پاس کردن این تست‌ها، تغییرات زیادی در متریال مورد استفاده در محصولات کنونی با نمونه ارسالی به تست تصادف، اتفاق افتاده است. تمامی این خودروها دارای تکنولوژی دهه ۷۰ و نهایتاً ۸۰ میلادی بوده و کمترین سطح رفاه و آسایش را برای سرنشینان خود ارائه می‌دهد. مصرف سوخت و میزان آلایندگی نیز به همان میزان غیراستاندارد بوده و هیچ آزمون زیست محیطی را با موفقیت پشت سر نخواهند گذاشت.

اگر تفاوت‌های مطرح شده در قوانین و مقررات در حوزه سرویس مدارس (که در قسمت‌های پیشین به تفصیل مورد بررسی قرار گرفت)، را در کنار تفاوت در ناوگان حمل و نقل مسافری در همین حوزه بین کشورمان و سایر کشورهای پیشرفته در نظر بگیریم، به حساسیت موضوع پی برده و در می‌یابیم برای اصلاح وضعیت موجود می‌بایستی دست به اصلاحات گسترده در ساختارهای موجود زده و قوانین و مقررات به‌روز شده و سختگیرانه‌ای را در این راستا وضع نماییم.